Choroba Hippel-Lindau: co to jest, objawy, przyczyny, leczenie, rokowanie

Co to jest choroba Hippel-Lindaua?

Choroba Hippel-Lindau (lub zespół von Hippel-Lindauinż. Choroba von Hippela – Lindau — VHL) Czy jest autosomalnym dominującym zaburzeniem genetycznym wynikającym z delecji lub mutacji w genie VHL. Zespół Hippel-Lindau dotyka 1 na 36 000 osób (200 000 przypadków na całym świecie), a 20% pacjentów to pierwsi w rodzinie (tj. nowa mutacja). Mediana wieku zachorowania to 26 lat, a 97% osób z mutacją genu VHL mieć objawy przed 65 rokiem życia. Choroba Hippel-Lindau dotyka w równym stopniu mężczyzn i kobiety oraz wszystkie grupy etniczne i występuje we wszystkich częściach świata. U pacjentów z tą chorobą mogą rozwinąć się guzy i/lub torbiele w dziesięciu częściach ciała, w tym w mózgu, kręgosłupie, oczach, nerkach, trzustka, nadnercza, ucho wewnętrzne, układ rozrodczy, wątroba i płuca z kolejnymi objawami/powikłaniami:

• Hemangioblastoma mózgu/kręgosłupa: bół głowy, ataksja, oczopląs, ból pleców, drętwienie, czkawka;
instagram viewer
• Naczyniak zarodkowy siatkówki: pływające krycia - "muchy" w oczach, odwarstwienie siatkówki;
• Nowotwory worka endolimfatycznego: ubytek słuchu szum w uszach (dzwoni /hałas w uszach), zawroty głowy;
• Torbiele / guzy /nowotwór trzustka żołądź:zapalenie trzustki (z powodu zablokowania dróg żółciowych), cukrzyca (z powodu zablokowania podawania insuliny), drażliwość układu pokarmowego, zaburzenia wchłaniania jelitowego, żółtaczka;
• Guz chromochłonny, przyzwojak: wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie tętnicze), atak paniki (lub pooperacyjny niewydolność nadnerczy);
• Torbiele nerkowe, rak nerkowokomórkowy: ból pleców, krwiomocz, zmęczenie;
• Torbielakogruczilak (u mężczyzn i kobiet): ból, pęknięcie, krwawienie, skręt (możliwe rak jajnika)

Większość z tych guzów jest łagodna, ale nie oznacza to, że są nieszkodliwe. W rzeczywistości łagodne guzy zespołu Hippel-Lindau mogą być nadal bardzo poważne. W miarę wzrostu guzy te i związane z nimi torbiele mogą wywierać zwiększony nacisk na otaczającą je strukturę. To ciśnienie może powodować objawy, w tym silny ból lub nawet poważniejsze powikłania.

Choroba Hippela-Lindaua jest inna dla każdego pacjenta, nawet w tej samej rodzinie. Ponieważ nie można dokładnie przewidzieć, w jaki sposób i kiedy u każdej osoby rozwinie się zaburzenie, bardzo ważne jest regularne sprawdzanie ewentualnych przejawów zaburzenia przez całe życie danej osoby.

Obecnie nie ma leczenia farmakologicznego (farmakologicznego); Głównym leczeniem jest usunięcie chirurgiczne. Podejście oszczędzające narządy jest najlepszym podejściem do zmniejszenia nieodwracalnych uszkodzeń przy jednoczesnej minimalizacji usuwania narządów. Dzięki starannemu monitorowaniu, wczesnemu wykryciu i odpowiedniemu leczeniu najbardziej szkodliwe skutki mutacji genu VHL można znacznie ograniczyć, au niektórych osób całkowicie im zapobiec.

Ponieważ choroba może powodować nowotwory złośliwe, jest uważana za jeden z genetycznie przenoszonych czynników ryzyka raka rodzinnego. Celem jest wczesne zlokalizowanie guza, obserwowanie oznak wzrostu guza i usunięcie lub wyleczenie guza, zanim zaatakuje inne tkanki. Guzy łagodne mogą również wymagać leczenia lub usunięcia, jeśli ich wzrost powoduje objawy.

Symptomy i objawy

Choroba Hippela-Lindaua nie ma ani jednego pierwotnego objawu. Wynika to częściowo z faktu, że występuje w więcej niż jednym narządzie ciała. Zespół również nie zawsze występuje w określonej grupie wiekowej. Jest to zaburzenie dziedziczne, ale jego objawy mogą się znacznie różnić w zależności od osoby, pomimo tej samej mutacji genetycznej. Ponadto wygląd i nasilenie zmian chorobowych różni się tak bardzo w zależności od osoby, że wielu członków tej samej rodziny mogą mieć tylko niektóre stosunkowo nieszkodliwe problemy, podczas gdy inne mogą mieć poważne komplikacje.

Wiek zachorowania różni się w zależności od rodziny i osoby. Guz chromochłonny (rak nadnerczy) jest bardzo powszechny w niektórych rodzinach, podczas gdy rak jasnokomórkowy nerki (guz nerki) występuje częściej w innych rodzinach.

Najczęstszym objawem zespołu Hippela-Lindaua jest naczyniak krwionośny zarodkowy. Są to łagodne guzy mózgu, rdzenia kręgowego i siatkówki. Hemangioblastoma są łagodne. W mózgu lub rdzeniu kręgowym naczyniak zarodkowy w niektórych przypadkach może znajdować się w torbieli lub worku wypełnionym płynem. Hemangioblastoma lub otaczające torbiele mogą naciskać na nerw lub tkankę mózgową i powodować objawy, takie jak:

• bóle głowy;
• problemy z równowagą podczas chodzenia;
• osłabienie rąk i nóg.

Krwotok w oku lub wyciek płynu z naczyniaka zarodkowego może zakłócać widzenie. Wczesne wykrycie, ścisła obserwacja oka i szybkie leczenie są niezbędne do utrzymania zdrowego widzenia.

Wczesne oznaki guzów nadnercza może mieć wysokie ciśnienie krwi, ataki paniki lub silne pocenie się. Wczesne oznaki torbieli i guzów trzustka może obejmować dolegliwości trawienne, takie jak: wzdęcia lub zaburzenia czynności jelit i pęcherza. Niektóre z tych guzów są łagodne, podczas gdy inne mogą stać się rakowe.

Guzy i torbiele nerek (jasnokomórkowy rak nerkowokomórkowy) mogą prowadzić do pogorszenia czynności nerek, ale zwykle we wczesnych stadiach nie występują żadne objawy. Jeśli guz nerki nie zostanie usunięty, przerzuty rozprzestrzenią się, gdy osiągną średnicę około 3 cm.

Choroba Hippela-Lindaua może również powodować łagodny guz w uchu wewnętrznym zwany guzem worka endolimfatycznego. Jeśli ten guz nie zostanie usunięty, może to prowadzić do utraty słuchu w dotkniętym uchu, a także braku równowagi. Mniej powszechnymi objawami zespołu są łagodne nowotwory dróg rodnych zarówno u mężczyzn, jak iu kobiet. Jednak te nowotwory mogą prowadzić do problemów z zapłodnieniem lub ciążą.

Guzy wątroby i płuc są uważane za nieszkodliwe.

Powoduje

Choroba Hippela-Lindaua jest autosomalnie dominującym zaburzeniem wynikającym z delecji lub mutacji genu VHLznajduje się na krótkim ramieniu chromosomu 3. Każde dziecko osoby z zespołem ma 50% ryzyko odziedziczenia zmienionej kopii genu. VHL.

Normalny gen VHL działa jako gen supresorowy guza z funkcją zapobiegania powstawaniu guzów. Gen działa jako kluczowy regulator sygnalizacji niedotlenienia komórkowego poprzez jego produkt, białko VHL (pVHL). pVHL poprzez kompleks HIF (hypoxia-inducible factor) jest pośrednio odpowiedzialny za podwyższony poziom czynników wzrostu, w tym czynnik śródbłonka naczyniowego, płytkopochodny czynnik wzrostu i transformujący czynnik wzrostu alfa.

W przypadku niedziałającego genu, na przykład w chorobie Hippel-Lindau, kompleks HIF nie jest regulowany. W efekcie wzrasta poziom różnych czynników wzrostu, co przyczynia się do wzrostu naczyń krwionośnych (angiogenezy) i powstawania nowotworów. Jest to ten sam proces, co w przypadku innych częstszych nowotworów, takich jak rak nerki, piersi, trzustki i nadnerczy.

Naukowcy są przekonani, że ingerencja w czynnik wzrostu i/lub aktywność HIF będzie skuteczną metodą leczenia zespołu Hippel-Lindau i innych form raka.

Dotknięte populacje

Choroba jest dziedziczną chorobą genetyczną, ale 20% wszystkich pacjentów to pierwsi w rodzinie. Częstość występowania wynosi 1 na 36 000 urodzeń, dotyka w równym stopniu mężczyzn i kobiet, a także wszystkie grupy etniczne i występuje we wszystkich częściach świata.

Pokrewne zaburzenia

Choroba Hippela-Lindaua jest złożoną chorobą, która powoduje wzrost guzów w 10 różnych częściach ciała: nerkach, nadnercza, trzustka, mózg, kręgosłup, siatkówka, ucho wewnętrzne, układ rozrodczy, wątroba i płuca. Z powodu uszkodzenia wielu narządów objawy i objawy zespołu pokrywają się z szeroką gamą chorób. Należą do nich:

• Nerki: sporadyczny rak nerki, zespół Burt-Hog-Dube, dziedziczna mięśniakowatość gładkokomórkowa i rak nerkowokomórkowy, złożony stwardnienie guzowate, nadmiar dehydrogenazy bursztynianowej.
• Nadnercza lub guz chromochłonny: nadmiar dehydrogenazy bursztynianowej, mnoga gruczolakowatość wewnątrzwydzielnicza 2 typy, typy A i B (MEN2A i MEN2B).
• Ucho wewnętrzne:choroba Meniere'a.
• Trzustka: rak trzustki.
• Siatkówka oka: naczyniaki zarodkowe siatkówki są charakterystyczne dla choroby Hippela-Lindaua. Obecność naczyniaka płodowego siatkówki prowadzi do klinicznego rozpoznania choroby.
• Mózg lub kręgosłup: naczyniaki zarodkowe w mózgu lub rdzeniu kręgowym różnią się od innych postaci guzów mózgu lub rdzenia kręgowego, dlatego ich rozpoznanie jest uważane za kryterium analizy genetycznej VHL. Należy zauważyć, że badania innych typów guzów mózgu nie dotyczą naczyniaków zarodkowych Hippela-Lindaua.

Diagnostyka

Każdy, kto ma rodzica z zespołem Hippel-Lindau i większość osób, które mają rodzeństwo z chorobą, ma 50% szans na zachorowanie. Każdy, kto ma ciotkę, wujka, kuzyna, dziadka lub babcię z chorobą, również może być zagrożony. Jedyny sposób, aby wiedzieć na pewno, czy ktoś nie ma mutacji genu VHL Czy test DNA. Diagnozę kliniczną można również postawić, gdy dana osoba ma guza specyficznego dla choroby.

Po postawieniu diagnozy choroby Hippel-Lindau ważne jest, aby jak najwcześniej rozpocząć badanie kontrolne, zanim pojawią się jakiekolwiek objawy. Większość guzów/torbieli jest znacznie łatwiejsza do leczenia, gdy są małe. Szereg możliwych powikłań choroby Hippel-Lindau nie wykazuje objawów, dopóki problem nie rozwinie się do poziomu krytycznego. Leczenie może jedynie zatrzymać pojawiające się objawy; nie zawsze można cofnąć zmiany i powrócić do normalności.

Zabiegi standardowe

Nie ma jednego uniwersalnego zalecenia dotyczącego leczenia. Możliwości leczenia można określić jedynie poprzez uważną ocenę ogólnej sytuacji danego pacjenta – objawy, wyniki badań, badania obrazowe i ogólny stan fizyczny. Poniższe są sugerowane jako ogólne zalecenia dotyczące możliwego leczenia.

- Hemangioblastoma mózgu i rdzenia kręgowego.

Objawy związane z naczyniakami zarodkowymi mózgu i rdzenia kręgowego zależą od lokalizacji, wielkości guza i obecności towarzyszącego obrzęk lub cysty. Zmiany objawowe rosną szybciej niż zmiany bezobjawowe. Torbiele często powodują więcej objawów niż sam guz. Po usunięciu zmiany torbiel zapadnie się. Jeśli jakakolwiek część guza pozostanie na miejscu, torbiel ponownie się wypełni. Małe naczyniaki krwionośne zarodkowe bezobjawowe i niezwiązane z torbielą są czasami leczone stereotaktycznie radiochirurgia, ale jest to bardziej zapobieganie niż leczenie, a wyniki długoterminowe wydają się wskazywać tylko niewielka korzyść. Ponadto objawy mogą nie ulec poprawie w okresie rekonwalescencji.

- Guzy neuroendokrynne trzustki.

W celu odróżnienia surowiczych torbielaków od guzów neuroendokrynnych trzustki (NET trzustki) konieczna jest dokładna analiza. Torbiele i cystadenomy zwykle nie wymagają leczenia. NET trzustki należy ocenić pod kątem wielkości, zachowania i określonej mutacji genetycznej.

- Rak nerkowokomórkowy.

Guzy nerek z chorobą Hippela-Lindaua są często wykrywane, gdy są bardzo małe i na bardzo wczesnym etapie rozwoju. Strategia mająca na celu zapewnienie, że dana osoba ma wystarczająco funkcjonującą nerkę przez całe życie, zaczyna się od uważnej obserwacji i wybór operacji tylko wtedy, gdy wielkość guza lub wysokie tempo wzrostu sugerują, że guz może nabyć potencjał przerzutowy (o około 3 cm). Jednocześnie szeroko stosowana jest metoda chirurgii narządowej. Można rozważyć ablację falami radiowymi (RFA) lub kriochirurgię (krioterapię), zwłaszcza w przypadku małych guzów we wczesnych stadiach. Należy uważać, aby nie uszkodzić sąsiednich struktur i ograniczyć blizny, które mogą skomplikować kolejne operacje.

- Hemangioblastoma siatkówki.

Małe zmiany obwodowe można z powodzeniem leczyć przy minimalnej utracie wzroku lub bez utraty wzroku za pomocą lasera. Duże zmiany często wymagają krioterapii. Jeśli naczyniak zarodkowy znajduje się na głowie nerwu wzrokowego, dostępnych jest kilka opcji leczenia, które mogą pomóc w utrzymaniu wzroku.

- Guzy chromochłonne.

Usunięcie chirurgiczne przeprowadza się po odpowiednim zablokowaniu lekiem, preferuje się częściową adrenalektomię laparoskopową. Oznaki życiowe są ściśle monitorowane przez co najmniej tydzień po zabiegu, podczas gdy organizm dostosowuje się do „nowej normy”. Szczególna ostrożność jest wymagana podczas każdego rodzaju operacji, a także podczas ciąży i porodu. Nawet guzy chromochłonne, które nie wydają się być aktywne lub nie powodują objawów, należy rozważyć usunięcie, najlepiej przed ciążą lub nienagłym zabiegiem chirurgicznym.

- Nowotwory worka endolimfatycznego.

Pacjenci, u których w MRI widoczny jest guz lub krwotok, ale nadal słyszą, wymagają zabiegu chirurgicznego, aby zapobiec pogorszeniu się ich stanu. Głusi pacjenci z danymi obrazowymi guza powinni przejść operację, jeśli występują inne objawy neurologiczne, aby zapobiec zaburzeniu równowagi. Nie wszystkie guzy worka endolimfatycznego są widoczne w obrazowaniu; niektóre znajdują się tylko podczas operacji.

Prognoza

Rokowanie w chorobie Hippel-Lindau zależy od występowania wielu guzów. Rak nerkowokomórkowy jest główną przyczyną śmierci, a następnie naczyniaki krwionośne ośrodkowego układu nerwowego. Oczekiwana długość życia była wcześniej szacowana na 50 lat; jednak regularny nadzór, wczesne wykrywanie i leczenie nowotworów zmniejszyły obecnie zachorowalność i śmiertelność.